Müsvedde 9.02.18 04:05

Gece 2'yi 36 geçe neden uyandım? Rüya gördüğümü hatırlıyorum ama muhtemelen saatim, Airbnb'den gelen bir mesajla tıpırdadı, ondan uyandım. Telefona uyumadan Do not disturb until six demediğim için, beni uyandırabileceğini düşünmüş olmalı. Kalk, kalk, bir aylık kiralama sorgusu var, kalk.

Ama uyandığımda belli belirsiz bir rüya hatırlıyorum. Tanımadığım insanlarla ilgili bir rüya. Rüyalarımı genelde hatırlamam ama zaten bu da uyandıracak bir rüya değildi.

Uyanınca ise, kalkıp, acaba Amerika'yla savaş mı çıktı, deprem mi oldu diye telefonu kontrol ettim. Savaş çıkarsa ne yaparım, planlarımı gözden geçirdim. Cephedekilere dua ettim. Sonra uyumaya çalıştım ama olmadı. Kalkıp iki kelime yazıyım da, kafam dağılsın.

Yazıyla ilişki biçimim komik. Bana komik geliyor, daha doğrusu. Etrafımda kimseyi görmedim böyle müsekkin olarak yazan. Müsekkin olmayarak yazan da görmedim gerçi, insanlar için hep bir iş, hep bir ödev, hep bir tez. Nereye gidiyorlar bilmiyorum ama bitse de gitsek derdindeler. Bana bir klavye verin, saatlerce eğlenirim, sonunda ruhum huzura kavuşmuş olarak kalkarım başından. Neden böyle, bilmiyorum.

Akşam kulağımdaki yarayla ve birkaç ay önce Twitter'da iki gün konuştuğum biriyle ilgili resimler kafama takılmaya başladı. Sağ kulağımı nasıl kestiklerini hiç düşünmemiştim daha önce, Post Ameliyat Stress Disorder. Bunun hayalleri gözümün önüne gelmeye başladı. Sabahtan beri de iki günlük konuşmanın ilkinde aldığım lenslerimi çıkarıp yatağa geçiyorum sözünün anlamı. Yeni tanıştığı ve muhtemelen yüzyüze asla görüşmeyeceği bir insana bu lafı etmekteki gayesi ne olabilir birinin, onu düşündüm.

Böyle manasız hayaller, korkular, hisler birikmeye başladığında, yazıyı aksattım, ondan diyorum. Bahsi geçen kulak ameliyatında, narkoz almadığım halde uyudum, korkmayayım diye yaptıkları sakinleştirici beni horul horul uyuttu. O kadar rahattım. Çıkınca da rahattım, akabinde hiç ağrı kesici almaya ihtiyaç duymayacak kadar raht. Onun için iki hafta sonra korkmaya başlamak çok enteresan.

Diğer lafın sahibi hanımefendi ise, beni birkaç gün sonra ilgi göstermediğim için blokladı. Twitter ahalisinde çok tuhaf davranışlar görüyorum ve şu sıkıntılı dönemde, sohbet ihtiyacından sardırdığım mekanın, bana uygun bir yer olmadığını düşünmeye başladım. Aşırı yorum çok fazla ve bu bende de aşırı yoruma sebep oluyor. Falanca filancayı çok layklıyorsa, hoşlanıyordur kafasında birine dönüşmek istemiyorum, kendiminkilerde öyle bir kriter yok, orası birisinden hoşlanacağım bir yer bile değil ve bunun birilerinin kafasındaki bir düşünce olması bile rahatsız ediyor.

İnsanların yalnızlığına şahitlik etmek de moral bozucu. Yazılanların önemli bir kısmının alt metni bu, yalnızım ve çare bulamıyorum. Naçizane kendimi yalnız hissetmiyorum ama insanları böyle görmek canımı sıkıyor. Burası bu derde deva olmaz demek isterdim ama sonra soracakları peki derdimizin devası nedir? sorusuna verecek bir cevabım olmadığı için konuyu açmamayı tercih ediyorum.