menfez 164

Sanıyorsun ki öldüğünde umurlarında olacak. Seni anacaklar. Bilecekler. Hatırlayacaklar. Yalan.

Kendi yalnızlığını, kaybolup gitmekten duyduğu korkuyu insanlara, devletlere, insan topluluklarına, annesine, babasına, çocuklarına, eşyaya ve her şeye yansıtmak.

Zavallılığa giden en kısa yol.

İnsanın yoklukla yüzkleşmesi lazım. Yoklukla --ölümün ve yok olmanın, bir benlik olmanın ötesine geçmekle meselesini çözmeden hayatta yaşadıklarından bir fayda sağlayamıyor. Başardıkları kendine yük, acı veriyor, başamadıklarından eziyet çekiyor. Aşarsa, o sınavı geçer, o parayı kazanır, o statüye kavuşursa sonsuza erecekmiş hissi. Geçse de geçmiyor o his, kalsa da geçmiyor.

Dünyaya ilişkin modellerin hepsi yanlış. Kaybecedeğiz. Yok olacağız. Kalemiz havada. Havada olan her şey gibi yere çarptığında kırılacak. Ne kadar sağlam ve yıkılmaz yapsak da yok olup gidecek. Bununla yüzleşip yoluna devam et. Boşlukta, paraşütsüz, gerçeğin zeminine çarpıncaya kadar düş.

Amaç sadece bu düşüşü, o zemine çarpıncaya kadar düşüşü tam da düşerek yaşayabilmek.