menfez 116

Bir süper gücüm varsa unutmak olabilir. Bunun bir süper güç olabileceğini de yeni idrak ediyorum.

Olaylar, sözler, kağıt üstündeki kelimeler gökteki yıldızlar gibi. Onlardan anlam çıkarmak için aralarına çizgi çizip resimler bulman gerekiyor. Orada olmayan resimler. Bir defa bu resimleri çizdikten sonra artık kimse onların gerçekte orada olmadığına inanmıyor.

İnsan zihninin basit çaresizliği bu. İnsanın düşünme engelli bir canlı olduğuna delil. Resimleri bir defa çizdikten sonra silemiyoruz.

Unutmak işte o resimleri bir ölçüde silmeye yarıyor. Desenler ortadan kalkıyor, olayların anlamı kayboluyor. Hatırlamaya zaman ayırmayınca, içindeki öfkeyi ve nefreti diri tutmaya özen göstermeyince kendi kendine gidiyor. Ben de, tembellikten olacak, duygularımın peşinden o kadar zaman koşmayı başaramıyorum. Bir zaman, yani yaklaşık yirmidört saat içinde, en öfkelendiğim, korktuğum, tiksindiğim konular dahi geçip gitmiş oluyor. Ben de böyle bir gün yirmidört saat içinde geçip gitmiş olacağım.

İnsan bir kalıba girdiğinde insan mı bir şekle kavuşur, şekil bir kendini ifade edecek bir insan bulur? Eğer duyguların ve düşüncelerin elinde değilse, kimin elinde ve onların götürdüğü yere gidiyorsan, kim kimin vücut bulmuş hali?