menfez 101

Bu yaşına gelmiş, hala bir şey olamamış hissi.

Bu yaş, kırkiki. Muhtemelen doksan da olsa farketmezdi çünkü bir şey olmak benim gibi impostor sendromizatörlerinin harcı değil. Bu hisse alışıp, nasıl göründüğüme fazla düşünce harcamamaya karar verdim, çünkü olduğumu hissettiğim o göründüğüm olmayacak. İyisi de, kötüsü de bu değilim, bu da değilim, bir şey değilim hissi üretiyor. En iyisi nasıl göründüğünle zihnen fazla uğraşmamak.

Bunun üstesinden kendime telkinde bulunarak gelebilir miyim diye düşündüm bir ara. Pek mümkün değil. Gereksiz bir tevazum olduğunu çalışmaya başlayınca anladım, Silikon Vadisindeki şirketin yöneticilerinin neticede uyandırdığı his, bu işi ben daha iyi yaparım oldu. Bu da Dunning-Kruger olabilir diye düşündüm sonra. Gerçekten biliyor musun daha iyi yapabileceğini? Muhtemelen ortalamadan daha iyi bir mühendisim ama bunu onların kabul etmesi veya etmemesi uzun bir test süreci gerektiriyor. Neticede kendimi gereksiz yere didiklediğim bir mevzu daha.

Bu hissin kendini başkalarıyla mukayese etmekle bir ilgisi olabilir ama ben tek başımayken de hiçbir şey olamamış hissedebiliyorum. Özel yeteneğim olabilir bu. Ne bekliyorsun peki? Ne olduğunda kendini olmuş hissedeceksin?

Ortalamadan hayli mutlu bir insanım. Bunun da yaptıklarımla değil, yapmadıklarımla daha çok ilgisi olduğunu düşünüyorum. Mutsuzluk kaynağı insanlardan ve meselelerden uzak durmak mutlu olmaya yetiyor, şu olursa daha mutlu olurum dediğim bir şey yok. Evimin muhiti biraz sıkmaya başladı, onu değiştirebilirsem belki daha mutlu olurum ama gittiğim yerde de sıkılacağımı tahmin ederek kendimi sakinleştiriyorum. İşten de sıkıldım ama işsizlik daha sıkıcı olduğu için bunda da sebat ediyorum şimdilik. Sair insanları da (anladığım kadarıyla) onların beni sıktığından daha fazla sıkarak uzak tutmak mümkün.

Hasılı bir şey olamadım hissinin bir çaresi olmadığını kabul etmekten başka bir çaresi olmadığını kabul etmem lazım. Statü veya zenginlik bu hissi telafi eder miydi? Sanmıyorum. Bir yerde bütün bu hissiyatın çaresi ölümü ve hayatı elinde tutanı sık sık hatırlamak.