demzen 181

Mate'nin Dağınık Zihinlerini dinlerken yetişkinlerdeki hayır deme sorunu veya kendini acımasızca eleştirmenin de bir DEB belirtisi olduğunu duydum. Bu ikisi de var bende.

Hayır deme zorluğu tabii karşındakinin seni evet dediğin sürece seveceğine inanmaktan kaynaklı. Bunu aşmak için sevmeseler de olur demeye başladım ama belki de bu yol değildir. Hem hayır derim, hem de beni severler mesela çok da inanılır gelmiyor bana. Mantıken inanırım ama mantıken inanmak, gerçekten inanmak değil.

Kendini eleştirmek de böyle. Hayatta başardığım hiçbir şey yok hissi. Deneyip yapamadıklarım dağ olmuş. İlerleyen yaşlarda hayata ancak ölümden sonrası vasıtasıyla tutunmanın sebebi de bu. Bu hayatta başardığım bir şey yok, bari sonrakinde iyi olsun. Hayattan kaçmak için ölümü seviyoruz.

Bunların hepsi, bir yerde adaptasyon tabii. Hayat isimli travmanın getirdiklerine karşı kendimizi korumaya çalışıyoruz. Zırh üstüne zırh üretiyorsun ki içindeki daha fazla acı çekmesin. Kendini demirden kundaklara sarıyorsun ki kanayan yerlerine laf ve söz erişmesin. Acı çekmemek için sert duruyorsun, başkası eleştirmesin diye kendini eleştiriyorsun, hayatına özgürce devam edebilmek için sevilmemeyi tercih ediyorsun. Sürdürülebildiği sürece devam ediyor bu. Sürdüremediğinde yeni bir psikoz ve yeni adaptasyon.