demzen 134

Bütün hayatın bir dopamin mühendisliğine dönüştüğünü görüyorum. Bu bana ne kadar mutluluk verir diye bakmam gerekiyor. Yeni bir işe başlarsam bu bana ne kadar mutluluk verir. Bir insanı sıkılmadan ne kadar süreyle dinleyebilirim. İlk onbeş dakika geçip karşımdaki insanı bir yerlere oturtunca, ne kadar daha sıkılmadan dinleyebilirim?

Bu kolay bir soru değil. Kendini tanımak gerekiyor. İnsanın kırk yaşından sonra kemale ermesinde de dopaminin artık eskisi kadar bol olmaması var. Hangi filmlerin seni sıkacağını biliyorsun, ne kadar dopamin için neden feragat etmen gerek, bunu biliyorsun. Uzun süre düşünmeye gerek yok.

Kolay işlerin peşinden gitmek de bu yüzden keyif vermiyor olabilir. Kolaylar bitmiş oluyor çünkü. Orta yaş bunalımı da eski dopamin kaynaklarının -- statü, seks, para, çocuk ve sair kaynakların kurumasından. Kendine yeni kaynaklar bulman lazım ama bu da zor çünkü her şeyi denemişsin. Kendini pahalı arabalara, genç kadınlara, o zamana kadar aklına gelmemiş hobilere vurmasındaki hikmet bu.