beher 32

Dün Instagram hesabımdaki bir ayar için Facebook'a girmem gerekti. Ekleyen arkadaşlar arasında Yusuf'u gördüm. 40 hafta önce eklemiş. Ondan sonra yüzerken bir dalga alıp götürdü onu. Bir hafta aradılar denizde. Allah rahmet eylesin.

Bu sabah Instagram'ı açınca belki on senedir tanıştığım, iki senedir ise pek denkleşmediğim bir hesaptan paylaşım gördüm. 8.8.23 tarihinde hesap sahibi vefat etmiştir. Hala mesaj yazanlar var, hesabı kapatacağız demiş kardeşi. Kübra'yla ortak takipçimiz yoktu, kimse de haber vermedi, ben de bakmadım o zamandan beri. Crohn hastasıydı. Dertleşirdik arada. Neden rahmetli olduğunu kardeşine soracağım mümkün olursa. Haberim yokken göçmüş gitmiş. Allah rahmet eylesin.

Internet ve ölüm birbirine yakışmıyor. Ölüm neye yakışıyor, zaten onu bilemiyorum ama zamanıda uzaktan tanıştığınız insanların ölümlerini siyah üzerine beyaz 'hesap sahibi vefat etmiştir' duyurusuyla almakta tuhaf bir taraf var. Ölümün gerçekliğine tezat bir sahtelik. Tuhaf bir suçluluk.

Arada Umman abinin ve Sacid'in hesaplarına girip bakarım. Bugün olsaydı şu konuda ne düşünürlerdi derim. Gerçi onlarla konuştuğum konulara benim ilgim geçti, veyahut artık dünya değişti ve ben de o konuları takip etmekten vazgeçtim. Umman abiyle yaptığımız sohbetleri kimseyle yapamam, Sacid'le twitter'da konuştuğumuz gibi kimseyle konuşamam bundan sonra. Twitter'ın da adı değişti zaten. Kullanmayı da bıraktım.

Ölümün kalanlar için anlamı bu demek ki. Gidenler rahmete kavuştukça sadece onlarla konuşabildiğin şeyleri konuşamaz, sadece onlarla yapabildiklerini yapamaz oluyorsun. Başkaları oluyor, onlarla da başka konuları konuşuyorsun. İnsan herkesle bir başkasına dönüşüyor ve onu dönüştüren kişi ölünce, kişiliğinin bir tarafı da ölüp gidiyor

Evlat acısı da bu yüzden en ağırı olmalı, çünkü insanı dönüştüren en kuvvetli ve yakın ilişki çocuklarınla kurduğun. İnsan çocukları için diğer herkestan fazla dönüşüyor. İçinden bir parçanın kopup gitmesi de bundan olmalı.

Her ölüm kalanların da ölümü demek bu yüzden. Yaş ilerledikçe insanın hayattan alabildiği keyfin eskisi gibi olmayışı da bundan. Yaşamışsın, bitmiş, artık yenisini yaşamak istemiyorsun. Geçenleri yadederek sıranın sana gelmesini bekliyorsun.