beher 10

Kendini aramayı bitiren insanın dramı. Hep arayanların dramı olacak değil, bulmuşların da dramı olabilir.

Ne buldun kendinde? Zamanın küfü. Aynı damarlarda dönüp durmaktan rengi kaçmış sıkıntı. Aynı sahile vurmaktan yorulmuş heyecanlar. Kime dönsen aynı sözleri tekrar ediyor. Bir takım boyumdan büyük meselelerde taraf olup akıl öğretmek gerekiyor. Öğrendiğin akılları öğretmek daha doğrusu, farklı bir akıl öğretmeyi düşünmek bile teklif edilemiyor.

Kalmışım. Kırk yaşımı beş yıl geçti neredeyse. Önceden bu yaşlarda ne olacağım konusunda bir fikrim yoktu. Hala ne olduğum konusunda bir fikrim yok. Çocuklara bakıyorum arada. Baba bana tekrar tekrar süre verir misin diye soruyor Asude. Telefonunda biraz daha saçma video seyretmek dışında bir derdi yok kızımın. Onun için yarı ATM, yarı süre vericiyim. Bunu öğrendim. Anlamlı bir rol ama rol nihayetinde.

Bu yaşlarda kafası, kalbi ve sair organları bozulup o zamana kadar yapmadığı işlere neden sardırıyor insan? Bu sıkıntıdan. Birincisi artık yavana yavan diyebiliyorsun. Bu işin sonunda bir şey çıkmayacağı belli oluyor. Eskiden bir takım dertlerin kaldıysa, hani fakirlikten sarışınlara yaklaşamadıysan, bu yavanlığı bir nebze eski günlerde ulaşamadıklarına ulaşmaya çalışarak hafifletmeye çalışıyorsun. Azdığından değil de, sıkıntı ve yavanlığın tedavisini oralarda aradığından. Onsekizinden birkaç gün almış sarışın bir sevgili edinmeyi ben de düşünüyorum. Bana faydası olmazsa da elaleme dert olur. Sonra bu yavanlığı en fazla iki hafta azaltacağını ve sonraki iki yılı da ondan kurtulmaya ayırmam gerekeceğini düşünüp vazgeçiyorum. Bu sefer kurtulmaya çalışırken belki ölürüm. Arkamdan güler herkes. Kurtulduklarım para toplayıp bu sefer kurtulamadı yazdırırlar mezarıma.

İkinci sebep de, işte imkanlar genişliyor. Büyükler ahirete gidiyor, küçüklerin de etkisi ve sorumluluğu azalıyor. Utanmanı gerektirecek insan sayısının azalması çoğu için ahlakın da sonu demek.

Üçüncüsü, gittiğin cenazelerin sayısı artınca varoluş dehşeti somutlaşıyor. Hem yavanlıktan, hem dehşetten kaçmak istiyorsun ve artan imkanları da bunun için kullanıyorsun.

Orta yaşlı erkek bana dünyanın en zavallı yaşam biçimi gibi geliyor. En iyi ihtimal sevdiğin ve seni seven birileri için sürünmek. Kendini artık bulmuşsun ve yürüyeceğin yollar tükenmiş. Hayatın kendini zorlama safhasından, etrafındakileri darlama safhasına geçmişsin. Geçtiğin yolların kenarındaki kuru otlara bakıp, hep onlar gibi olduğunu idrak ediyorsun. Dünyanın renk ve tarzı biraz daha sönüyor.

Bunun ölümden gayrı tedavisi yok. Ben tedaviye kadar bir takım taksitleri ödeyip, bir takım yazılar ve programlar yazıp, kulağımı umuma daha az yorup, sevdiğim üç beş kişiyle kuş seyrederek geçirmek istiyorum bundan sonrasını.