beher

Bilgisayarımı sıfırladım. Arada donup duruyordu. Eski Windows'lara benziyor zaman ilerledikçe bu Mac bilgisayarlar. İki yıl gerçi bana iyi dayanmış da olabilir.

Kurulmadık bir şey kalmadı.

Sosyal medyayla ilişkimi maslahatgüzarlık seviyesine indirsem. Yokmuş gibi davranma seviyesi. Var ama yok seviyesi. Bakmıyorum, sen bak seviyesi.

İlk eşime kendi telefonumu vermiştim. Beni arayanlar onunla konuşuyordu. Sekreterlik yaptırıyordum bir nevi. O zamanlar (2004 civarı) şimdiki kadar mesaj servisi yoktu, insanlar birbirini hop diye arıyordu ve kimin aradığını görmek de her zaman mümkün değildi. Ben de hop diye aranmak istemiyordum.

Zihnim dağınık.

Yazıyla olan ilişkimi de sıfırlasam mı? İnsanlarla ilişkimi? Bunu yapamıyorsun. Bir nehirde iki defa yıkanabilirsin bir ihtimal, çember çizen yapay bir nehirde mümkün. İnsanlarla iki defa tanışamıyorsun. Onlarda böyle çember çizmek ve başladığın yere dönmek mümkün değil.

Bunun mümkün olmasını ister miydik? Yazıları yeniden yazsak aynı yazı olur mu? Aynı kelimelerle yeniden yazacaksak hayır. Farklı kelimeler kullanacaksak da ne çıkacağını bilemeyiz.

İnsan yaşanmayan ihtimallerin yaşananlardan daha iyi olacağını düşünüyor. Babam zengin olsa daha iyi yaşardım. Bunu bilemiyoruz. Baban zengin olsa belki senden o zenginliği korumanı bekleyecek, belki parasını senden çok sevecek ve belki hayatını zehir edecekti. İnsanlar kaderlerini değiştirmeyi elbise değiştirmeye benzetiyor, üstünden şimdiki XS tişörtü alıp başka XL tişört giyineceğini ve daha rahat olacağını. Halbuki şartlar ve insan arasındaki ilişki daha çok şartların beden, insanın elbise olması şeklinde. XS tişört sensin ve bu beden için üretilmişsin. Şartlar değiştiğinde, göbek büyüdüğünde XS halinle muhtemelen daha zor yaşarsın.

Yeni seriye başlamak istedim. Demzen'i 200'de bitirmiş olalım. Sair değişikliklere bakınca iyi bir durak.