Şairi şiirden çok sevmek

Şairi şiirden çok severim. Birkaç yıldan beri şiirden ve onun ihtiva ettiği telmihlerden, şiir arayışından uzaklaştığımı hissediyorum. Şiir herkesin sevdiği veya seviyormuş gibi yaptığı bir edebiyat cinsi, genellemek de mümkün değil tabii. Arasam sevdiklerimi de bulabilirim ama bilhassa son birkaç aydır, şiir görünce kaçmak isteyen bir halet-i edebiyyem mevcut.

Şairi şiirden çok sevmem, dert sahibi olmalarından belki, belki de bu derdin devasını yanlış yerde, yanlış usûllerle anlatma gayretlerine duyduğum bir merhamet. Acıma da diyebiliriz.

Zamanında şiir yazmaya çalıştığım için de sevmiyor olabilirim. Beceremediğimi düşündüğüm doğru velakin bu ortalıkta şiir namıyla gezen bir takım laflara bakıp edindiğim bir kanaat değildi. Şiir dili mecburen yapay ve bu sebeple mecburen sahte. İyi şairliğin nihayetinde iyi bir sahteliğe dönüşür. Şiire mesafem kendimi incelte incelte kopacak kadar sahteleşemeyeceğime ve dilimin de, bu kaba saba dilimin de, yıldızların ışığını iğne deliğinden geçiren sahtelikle ancak güneşi pencerede gördüğünde, aha pencere ve aha güneş diyecek kadar taklit edebileceğime kanaatimdendi. Kendi kalınlığımdan yani.

Allah beni şair kumaşından kesmemiş.

Bu, tabii ki, şiirin anlattığını iddia ettiği meselelerden ve şairlerin dert edindiği konulardan uzak olduğum anlamına gelmiyor. O sebeple şairleri şiirlerden çok seviyorum.